Kahire ve Gilboa’daki antik ortamlar önemli ölçüde farklıydı. Gilboa, büyük miktarda kumun hareket etmesine neden olan yıkıcı sellere eğilimli, suyla ıslanmış ormanlarla karakterize edildi. Öte yandan Kahire, yağışlı ve kurak dönemlerin dönüşümlü olarak yaşandığı daha sakin bir ortam yaşadı. Kahire’deki son sel olayı muhtemelen ormanlardaki ağaçların yok olmasına yol açmış ve onları bir anlık fotoğraf gibi korumuş. Gilboa’da da benzer bir olay yaşandı; su, ağaçların kuma gömülmesine ve kumtaşı kalıpları oluşmasına yardımcı oldu.
Yaklaşık 420 milyon yıl önceki Devoniyen döneminde, en uzun bitkiler yalnızca birkaç santim boyundaydı ve yaprakları yoktu, bunun yerine spor taşıyorlardı. Ancak yaklaşık 30 milyon yıl sonra bitkiler ağaç boyutuna ulaşacak şekilde evrimleşti. Ver Straeten’in de vurguladığı gibi, Gilboa böylesine önemli bir keşfin yapıldığı ilk yerdi.
Bugün Gilboa fosil ormanlarından elde edilen bazı fosil dökümleri, Kahire’nin yaklaşık 40 dakika kuzeybatısında bulunan Gilboa Müzesi’nde görülebilir. Bir zamanlar 19. yüzyılın sonlarında gelişen bir kasaba olan Gilboa, 1927’de tahliye edildi ve New York City’ye tatlı su sağlamak için bir havzaya dönüştürüldü. Bu süreçte paleontologlar tarafından 40’a yakın benzersiz ağaç fosilinin keşfedilmesi Gilboa’yı paleontoloji dünyasına itti.
Sel nedeniyle Gilboa’daki evleri yok olmasına rağmen fosil ağaçların keşfi, Dünya’nın karbondioksiti emen ilk ormanları hakkında değerli bilgiler sağladı. Fosil meraklısı ve Gilboa Müzesi’nin orijinal kurucusu Kristen Wyckoff, bu fosillerin önemini vurguladı ve bunların dünyanın en eski ağaçları arasında yer aldığını, Eospermatopteris’in antik Gilboa fosil ormanlarında öne çıkan bir tür olduğunu belirtti.
