Rafael’in annesi Dorit, karaciğer sorunlarının henüz 3 aylıkken başladığını ve sonunda karaciğer yetmezliğine yol açtığını paylaşıyor. İki yaşındayken acil bir nakil ihtiyacının eşiğindeydi ama neyse ki bundan kaçınmayı başardılar. O zamandan beri Rafael hastanelere girip çıkıyor ve geçen yıl onlara organ nakline ihtiyaç duyacağı söylendi. Bölgelerinde devam eden savaşa rağmen ailenin, Schneider’den bir donör bulunduğunu bildiren bir telefon alana kadar evlerini terk etme planları yoktu. Dorit, Rafael’in askerlere hayran olduğunu ve bağışçının cesur bir asker olduğunu bilmenin ona daha fazla cesaret ve cesaret vereceğine inandığını açıklıyor.
Merhum bağışçı Amichai, Yishai ve Batia Rubin’in 23 yaşındaki oğluydu. Alçakgönüllülüğü ve cömertliğiyle tanınıyordu ve herkes onun yanında olmaktan keyif alıyordu. Ne yazık ki Amichai, anne babasını ve yedi kardeşini geride bırakarak vefat etti.
Nakil başarılı oldu ve Rafael şu anda Schneider’da iyileşiyor. Schneider Pediatri Merkezi’nde karaciğer nakli direktörü Dr. Michael Gurvitz, böylesine karmaşık bir durumda ameliyathane personelinin hissettiği duyguları ifade ediyor. Askerin sadece yaşarken değil, öldüğünde de hayat kurtardığını bilmenin etkisini vurguluyor. Dr. Gurvitz ve ekibi kendilerini çocukların hayatlarını kurtarmaya adamıştır ve bunu yapma fırsatına sahip oldukları için minnettardırlar.
Dorit sözlerini, Rafael’in hayatını kurtardığı için şükranlarını sunarak bitirirken, aynı zamanda bu süre zarfındaki üzüntüyü ve karanlığı da kabul ediyor. Bu umut anının trajedinin ortasında biraz teselli sağlayabileceğini umuyor.
Genel olarak bu paragraflar, Rafael’in karaciğer sorunlarını, bir donörün bulunmasını, başarılı nakli ve Rafael’in ailesinin hissettiği minnettarlığı tartışıyor.
